تاریخچه آمبولانس

تاریخچه آمبولانس

انتقال بیمار به جایی امن یا محلی برای درمان از آغاز یک دشواری برای انسان بوده‌است. در اساطیر رومی برای انتقال بیمار و شخص آسیب دیده در نبردها از گردونه‌های جنگی استفاده می‌کردند. در یونان کهن پرستشگاه‌ها جایی برای رسیدگی به بیمارن بودند. نخستین مراکز درمانی غیروابسته در کشور سریلانکا و در حدود ۴۳۰ پیش از میلاد بوده‌است.

آمبولانس نوعی وسیله نقلیه اورژانس که برای کمک‌های اورژانس پیش‌بیمارستانی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

به کارکنان آمبولانس پارامدیک (تکنسین فوریت‌های پزشکی) می‌گویند.

آمبولانس وسیلهٔ نقلیهٔ بزرگی است که بیماران و مجروحان را میان دو نقطه حادثه و مکان اسکان، جابه‌جا می‌کند. همچنین حین انتقال بیماران و مصدومان پارامدیک برای ایشان اقدامات اولیه پزشکی را انجام می‌دهند و در مواردی که بیمار دچار مرگ مغزی شده باشدپارامدیک با اقدامات انجام شده فرد مرگ مغزی را برای عمل پیوند محیا نگه می‌دارد.

آمبولانس‌هایی که در تصادفات رانندگی یا حوادث دیگر به کار می‌آیند تجهیزاتی دارند تا افراد را با آن جابجا کنند. این آمبولانس‌ها برای نجات جان افراد به وسایل مخصوصی، مثل دستگاه اکسیژن و دسگاه تنفس مصنوعی(ونتیلاتور) دستگاه شوک (دفیبریلاتور) دستگاه چک قند خون (گلوکومتر) دستگاه‌های دیگر مجهزند و کارکنان آمبولانس با استفاده از آن‌ها بیمارانی را که دچار حملهٔ قلبی شده‌اند از مرگ نجات می‌دهند. همچنین در تصادفات و ضربات سخت و سنگین ناشی ازآن پارامدیک‌ها با استفاده از وسایل استاندارد (لانگ بک بورد، اسکوپ، وست تایپ، کولار، اسپیلینت) اقدام به خارج‌سازی و انتقال اصولی و علمی مصدومان می‌کنند تا به مصدوم صدمات بیشتری وارد نشود..

همهٔ آمبولانس‌ها به آژیر و چراغ گردان مجهزند تا در مواقعی که به یاری بیماران می‌شتابند، اتومبیل‌های دیگر از سر راهشان کنار بروند. در این گونه مواقع، رانندگان آمبولانس اجازه دارند تا از حد مجاز تندتر رانندگی کنند.

معمولاً رنگ آمبولانس‌ها سفید است و نشانه‌های مخصوصی (نوار نارنجی رنگ، ستاره حیات) روی بدنهٔ آن‌ها ترسیم شده‌است.